با بهارم شکوه خزانی ست
زرد و نارنجی و ارغوانی ست
رنگ گل های باغم بنفش است
عطر و بویم ولی زعفرانی ست
آسمان دلم صافِ صاف است
آبی ام، آبی آسمانی ست
زمزم اشک من دجله آغوش
شروه هایم ولی جمکرانی ست
صوفی شعر من دف گرفته ست
دامن افشان به رقص معانی ست
مولوی وار گرم سماعم
شمس من گرم پرتوفشانی ست
طور من ریشه در خاک دارد
راز موسایی ام در شبانی ست
پایه ی عشق را درنیابد
پله ی عقل ما نردبانی ست
عشق یک اتّفاق بزرگ است
بارش این بلا ناگهانی ست
هر که بینی مرا می شناسد
شهرت عاشقی ها، جهانی ست
می زنم پل به افلاک از خاک
سیر من، سیر رنگین کمانی ست
مات احساس زاینده رودم
تیره ی شعر من اصفهانی ست
باده ی شعر من شعله کار است
شعله زادی که دارم مغانی ست
طبع من سرکشی می کند باز
این نشان غرور جوانی ست!
حرف ناگفته را می توان گفت
با زبانی که در بی زبانی ست
نقش ارژنگ مانی که ماناست
خوش تر از دفتر شعر ما نیست